Estland

Beste mensen die mij volgen,

In het vorige verslag sprak ik over een paar (bijna) tropische dagen in Litouwen. De situatie is echter weer geheel genormaliseerd: De temperatuur kwam de laatste dagen zelden boven de 12 graden en zit meestal onder de 10 en inmiddels heb ik de nodige regen weer achter de rug, waaronder afgelopen dinsdag, toen het de hele dag niet droog werd.
Vandaag, zaterdag 29 mei, zie ik uit het raam dat de zon aan een wolkenloze hemel staat. Misschien wordt het nog wat!

Van de bevolking verneem ik dat zij dit soort weer nog niet vaak hebben meegemaakt. Om deze tijd van het jaar verwachten ook zij temperaturen van 20 graden en hoger. Het gevolg hiervan is dat sowieso het toerisme wegblijft. Staan in andere jaren rond deze tijd de campings goed gevuld met campers en caravans, bevolkt door mensen die niet gebonden zijn aan de schoolvakanties, is het momenteel op een enkeling na leeg op de campings. Maar ook de hotels zitten minder vol dan andere jaren om deze tijd.
Ook ik kies er niet voor om in de regen op een lege camping te gaan staan, nog afgezien van het feit dat er nogal eens niemand te vinden is op de camping waar je je kan aanmelden. Maar dat is niet het grootste probleem. Ook zonder aanmelden lukt het me de tent op te zetten. Maar elk terrein lijkt op een moeras. Mijn reis tot nu toe kent dan ook tot nu toe een vrij hoog 'hotel en hostelgehalte'.

Ik kies over het algemeen voor een vrij eenvoudig hotel, hostel of pension / B&B. Maar in Riga zat ik daar naast. De hostels die ik kende, waren verhuisd naar andere adressen, zoals ik eerder meldde. Ik had onderweg een hotel gezien die aan de weg adverteerde met logies met ontbijt voor een aantrekkelijke prijs. Ik meldde mij daar. Om kort te gaan: Achteraf bleek dat een last-minuteprijs te zijn van een 4-sterrenhotel. Op zich niet verkeerd; ik heb 2 nachten geslapen in een wel heel chique kamer, met bad en douche.
Het jammere van dit soort hotels is dat ze niet rekenen op de fiets. Die kon ik buiten laten staan. Toen ik zei dat dan de boeking niet door ging werd het zoeken naar een oplossing en die werd gevonden in de vorm van de voorraadkast van het hotel. Ik denk niet dat de schoonmaaksters hier blij mee waren, want de fiets stond tussen de voorraden handdoeken, badjassen, zeepjes, doucheschuim, enz. enz. Het was overigens wel bijzonder om de fiets via de hal met hoogpolig tapijt, een paar trapjes en een gangetje daar te krijgen.
Nu zit ik in Tallinn, de hoofdstad van Estland, in een hostel. Van mijn fiets werd meteen gezegd dat ik hem op of bij mijn kamer kon zetten. Hij staat nu bovenaan de trap op een mooie plek. Een heel andere benadering en ook een bron van aanspraak voor de overige gasten. Dat begon al bij het inchequen. Een andere fietser was zo enthousiast dat de voortgang van het inchequen er ernstig door werd belemmerd. Heel leuk.

Op mijn route in de Baltische Staten valt het niet mee om een terrasje te vinden en daar koffie en appelgebak met slagroom geserveerd te krijgen. Er zijn sowieso in de kleine dorpjes die ik passeer geen horecagelegenheden. Mijn oplossing is om tijdens mijn dagelijkse bezoek aan de kleine winkeltjes, die meteen de bakker vertegenwoordigen, koeken te nemen die er wat appelig uitzien. Meestal zit er dan ook appel in, maar soms zit ik koek te eten waarvan ik in de verste verte niet weet wat erin zit. Meestal zijn deze heel erg zoet en dat houdt in dat ik er wel een paar kilometer extra op kan fietsen.

Deze tocht heeft tot consequentie dat mijn volkstuin dit jaar een aangepast programma ondergaat. Dit jaar geen arbeidsintensieve gewassen, maar alleen gewassen die voor mijn vertrek konden worden gepoot en gezaaid en die ik na terugkomst kan oogsten. Een naburige volkstuinder heeft aangeboden om mijn druiven in de gaten te houden. En dat is het dit jaar. Ongetwijfeld zal het na thuiskomst een paar dagen flink schoffelen worden.

Na afronding van het vorige verslag heb ik inderdaad, zoals ik had gezegd, het spoorstation met een bezoek vereerd. Dat is nu eenmaal een liefhebberij van me. Hier reden wel treinen en ik heb diverse leuke treinen gezien. Met name de goederentreinen zijn imponerend, niet alleen door de dubbele tractie die ervoor staat, maar ook vanwege de lengte en vooral vanwege het geluid dat zij produceren. Veel wagons dateren van oudere datum, een datum waarbij de techniek nog niet zover was om het rijgeluid te reduceren. Ook was daar in deze landen wellicht geen aanleiding voor. Een enorm geluidsgeweld is het gevolg als een goederentrein voorbij komt, terwijl zij in het station hooguit 10 km per uur reden. Als er in de trein een stukje wagons van een nieuwere datum tussen zat, viel dat meteen op. Dan was het gewoon stil.

Na dit spoorwegavontuur ben ik Riga gaan bekijken. Eerst de markthallen, waar letterlijk alles te koop is wat je voor je dagelijkse boodschappen nodig hebt. Netjes gerubriceerd, dus de bloemenkooplieden bij elkaar, de bakkers bij elkaar enzovoort. Van elk soort soms wel vele tientallen. Het was een drukte van belang en diverse soorten van het openbaar vervoer stopt daar voor de deur.

Daarna heb ik door het oude gedeelte van de stad gewandeld. In deze landen wordt veel barnsteen aangeboden. Ook zijn er veel kraampjes waar vrouwen hun eigengebreide wollen sokken, wanten en mutsen te koop aanbieden.

Afgelopen dinsdag heb ik Riga verlaten. Ik was van plan om eerst 20 km landinwaarts te gaan en dan naar het noorden te fietsen, in plaats van de R1 route, die hier ook ligt, te volgen langs de kust. Het binnenland trok mij wat meer en de R1 gaat daar grotendeels over een A-weg.
Maar ik heb anders besloten vanwege de regen, die de hele dag bleef aanhouden en heb toch de kust gevolgd. Ik had weinig zin om eventuele gravelwegen te berijden bij regen. Als het droog geweest zou zijn had ik dit op de koop toe genomen.
Het bleef de hele dag regenen en daarom heb ik aan het einde van de dag een hotel genomen, met een kamer met uitzicht op de Golf van Riga. Ook een chique hotel, behorende bij een conferentieoord. Ik was een van de weinige gasten.

Woensdag was het vrijwel droog, maar de temperatuur kwam niet boven de 10 graden. De route noordwaarts volgend leverde veel fietsplezier op. De route ging via dorpjes, die op de borden wel 50 km van tevoren werden aangekondigd, maar die niets voorstelden. Alleen enkele huizen, een winkeltje, soms een kerk en dat was het. Ook nadat ik de grens met Estland had overschreden veranderde dit niet.

Ik was eerst van plan om ten noordoosten van Parnu een natuurgebied te bezoeken en daar eventueel te overnachten op een natuurcamping. Volgens mijn reisgids bestond die mogelijkheid. Maar ik had daar nu mijn twijfels over vanwege de weersomstandigheden. De kans zou groot zijn dat ik daar na vele kilometers het gebied in te zijn gereden de enige zou zijn en dat die camping nog moest worden geopend. In verband hiermee besloot ik naar het noordwesten uit te wijken omdat bij de stad Lihila ook een beschermd natuurgebied ligt dat een bezoek waard is. Mijn idee was om deze te bezoeken en om in deze stad te overnachten.
Dit plan was wel aardig verzonnen, vond ik zelf. Maar alleen de uitvoering werd anders. In tegenstelling tot bijna alle andere grotere plaatsen, waar vaak verwijzingsborden staan naar plaatsen waar je (goedkoop) kan overnachten, in een pension of op een dorpscamping, had deze stad dat niet. Ook niet toen ik ernaar had gevraagd. Dat werd dus doorrijden, op zoek naar de eerste de beste gelegenheid waar ik kon overnachten. Maar ik ben uiteraard wel door en langs dat natuurgebied gefietst.

Ik bleek in een heel dun bevolkt gebied te zijn beland en ver weg van de toeristische routes. Er was dus nergens een slaapgelegenheid te vinden of een camping. Op enig moment ben ik dan ook naar een boerderijtje gereden waar ik een man en een vrouw buiten zag lopen en heb gevraagd of ik mijn tent naast hun huis kon neerzetten. Ze waren wel wat verbaasd, maar vonden dat geen probleem.
Beiden spraken vrijwel geen andere taal, maar ik begreep dat zij van Russische afkomst waren. Toen ik de tent had opgezet kwam de vrouw mij een pot thee brengen. Heel leuk. Weliswaar verschrikkelijk zoet, maar daar knapte ik wel van op.

De volgende dag brak ik mijn boelte weer op. Bijna uiteraard weer in de regen. De man had ik al eerder horen vertrekken. Toen ik bijna klaar was kwam de vrouw naar mij toe met haar GSM in haar hand. Ik moest deze aanpakken. Ik kreeg toen een vrouw aan de lijn, die later de dochter bleek te zijn, die Engels sprak. Althans, het was voor haar ook lastig om van het ene op het andere moment Engels te spreken. Uit de soms onbegrijpelijke woorden die zij sprak moest ik de Engelse woorden filteren en dan vervolgens de juiste conclusie trekken. Ik begreep dat haar moeder via haar vroeg of ik thee, koffie en/of een ontbijt wilde hebben. Een ontbijt met koffie gaat er bij mij wel in.
Nadat ik de GSM aan de vrouw had teruggegeven, luisterde zij even en wenkte mij om mee te komen.
Ik kwam in een woonkeuken terecht, waarbij mijn eerste gedachte was dat ik in de jaren 50 terecht was gekomen. Het was er verschrikkelijk warm door een fornuis dat op hout werd gestookt. Maar toen ik verder keek zag ik ook een magnetron, een oven, er stond een radio te spelen. Kortom, twee tijden liepen door elkaar heen.
Ik kreeg heel goede koffie en heel donker, bijna zwart brood. De vrouw pakte uit de kast een homp spek van een formaat dat ik voor het laatst zag in vroeger tijden toen mijn ouders op de boerderij een varken lieten slachten. Mijn brood werd vervolgens zodanig met dikke plakken spek belegd dat ik het brood niet meer zag. Ik heb normaal een flinke eetlust, maar na deze twee boterhammen had ik het gevoel dat ik er voorlopig wel even tegen kon. Maar, nee, ik kreeg ook nog brood met gebakken eieren, gebakken in een gietijzeren koekepan op het fornuis.
Ondertussen probeerde ik een beetje een gesprek te voeren. Maar dat was lastig. De vrouw kende een enkel los woordje Duits, maar verstond deze taal niet. Ze maakte duidelijk dat zij nu 65 jaar was en als klein kind een jaar Duits had geleerd. Daarna had zij er nooit meer wat aan gedaan.
Ik vertelde waar ik vandaan kwam en wat ik aan het doen was. Opeens zei ze: "Allein?" zich een Duits woordje herinnerend. Dit bevestigde ik en toen kwam het woordje "Familie". Ik liet de vrouw de GPS-zender zien, niet wetende hoe ik moest uitleggen hoe dit ding werkte.
Na het ontbijt pakte de vrouw haar telefoon weer en sprak een heel verhaal, waarvan ik alleen het woord "Hollandia" verstond. Vervolgens kreeg ik de telefoon en kreeg weer de dochter aan de lijn. De dochter vertelde dat haar moeder mij had begrepen over mijn tocht naar de Noordkaap, maar dat niet kon zeggen. Ook had ze begrepen dat mijn familie mij kan volgen via Internet, iets wat ik niet zo heb gezegd, maar dat zij toch had geconcludeerd. Haar moeder wenste mij een hele goede reis toe en had het heel prettig gevonden om op deze wijze kennisgemaakt te hebben.
Uiteraard heb ik via de dochter de vrouw hartelijk bedankt voor alles.
Dit was een ontmoeting die werkelijk een lang verhaal waard is.

Hierna ben ik in een ruk naar Tallinn gefiets en heb een onderkomen gevonden in een Hostel, met mijn fiets dus bovenaan de trap.

Gisteren heb ik mijn fiets weer eens schoongemaakt, het station bezocht, de Russische markt bezocht en de oude stad doorkruisd. Een geweldig mooi stukje oude stad. Hij is nog grotendeels in de vorm zoals dat in de middeleeuwen is opgezet. Inclusief stadsmuren. Er komen dan ook - terecht - bussenvol toeristen op af.
Ook hier de traditionele souvenirs: Barnsteen en (zelfgebreide) sokken, wanten en mutsen.
Gisterenavond heb ik in een restaurant een traditioneel gerecht op: Varkensvleesstampot met zuurkool. Erg lekker.

Ook vandaag, zaterdag, blijf ik nog in deze stad. Zondag vaar ik over naar Helsinki met de vroege boot.

Zo, dat waren de ontwikkelingen tot en met de Baltische Staten. Ik kijk er met een tevreden gevoel op terug.
Zelf ben ik benieuwd waar en wanneer ik weer in de gelegenheid ben om verslag te doen van het volgende onderdeel van de reis.

Met vriendelijke groet,

Cor.

p.s. Zelf geloof ik niet dat ik op enig moment moet 'achteruit fietsen' om niet te vroeg thuis te zijn. In Noorwegen liggen nog heel wat fietskilometers op mij te wachten en er zijn dagen bij dat ik daar hemelsbreed maar enkele tientallen kilometers vooruit kom terwijl ik toch een dag op de fiets heb gezeten. Hier en daar ligt namelijk een fjord in dat land waar je omheen moet fietsen en de hele route van noord naar zuid erg kronkelig maakt.