Noorwegen (Lofoten en Kystriksveien)

Beste mensen,

Het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Ik kwam in de tussenliggende tijd geen internet tegen.
Momenteel ben ik in Trondheim en het weer is prachtig: 20 graden en veel zon. Dat is wel eens anders geweest tijdens deze reis. De weersdeskundigen van Noorwegen hebben bekend gemaakt dat de maand juni 2010 de koudste en natste was sinds 28 jaar. We weten nu in ieder geval wat er aan de hand was.

Zoals ik in het vorige verslag heb aangegeven ben ik de dag daarna vertrokken naar de Lofoten. Ik had de weersverwachting geraadpleegd en het zou in ieder geval een week lang droog blijven. De depressies lagen ergens in het noorden van het land.
Ik verliet dus mijn onderkomen in Narvik. Het is overigens leuk dat je in de Jeugdherbergen of Backpackersonderkomens gebruik kan maken van de keuken, inclusief de koelkast. Dat heb ik dan ook alle keren gedaan, zowel in Tallinn, bij de Noordkaap en in Narvik. Dan hoefde in bij mijn inkopen niet precies te letten op de hoeveelheden in de verpakking. Veel artikelen zijn te groot verpakt voor een enkele maaltijd. Ik eet geen zes kippenpoten tijdens het diner. Als ik ergens een paar dagen ben levert dat op kookgebied meer mogelijkheden op.
Ik kook overigens ook elke dag op de camping. Zelfs de kleinste mini-camping in deze landen heeft een keuken die iedereen kan gebruiken. De een wat uitgebreider dan de andere, maar het is perfect.

Het weer kwam de eerste dag uit met de verwachting. Het was ideaal fietsweer en ik genoot geweldig van de eerste indrukken van de Lofoten.
Ik blijf het helaas toch weer bij het weer houden. Die avond trok de lucht opeens dicht en begon het te regenen. Maar bij het opstaan de volgende morgen was het droog, al was het wel erg koud. Maar dat droog zijn was maar even, want kort na mijn vertrek en tijdens een zware beklimming begon het te stortregenen en dit zou bijna de hele dag duren.

Ik volgde in de Lofoten de Kong Olavsweg. Dat is een weg die van Zweden tot het uiterst zuidelijke puntje van de Lofoten loopt en is naar deze koning vernoemd vanwege zijn verdiensten op het gebied van de handel voor deze eilandengroep.
Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik een nieuw stuk weg bereed die niet op de kaart en in mijn GPS stond. Toen ik bekeek welke kant ik op ging besloot ik vanwege de weersomstandigheden deze weg maar de blijven volgen. Hij sneed een stuk af en dan was ik sneller op een camping waar ik een hutte kon huren. Maar met de wetenschap van nu was dit een verkeerd besluit. Dit stuk weg was 45 km lang zonder enige voorziening of bushaltehokje waar ik even in kon verpozen als ik dat zou willen. Het enige waar het droog was was in de tunnels die elkaar in rap tempo opvolgden. De eerste twee waren in totaal al 10 km lang en er volgden er nog een paar, zodat later bleek dat in dat traject bij elkaar 16 km tunnel was opgenomen. De laatste ging onder een fjord door. Bovendien had ik doorlopend de harde wind tegen en zag ik niets om mij heen omdat de wolken erg laag zaten. Het was fysiek een bijzonder zware inspanning, vooral omdat de gelegenheid ontbrak om behoorlijk te kunnen lunchen. De kracht om desondanks door te gaan putte ik uit 2 bananen en een reep chocola die ik gelukkig bij vertrek in mijn achterzak had gedaan.
In deze omstandigheden blijkt dat je kunt rekenen op anderen als dat nodig is. Op een gegeven moment stopte een camper (met de ruitenwissers in zijn snelste stand)naast mij en de bestuurder, een Zwitser, vroeg of alles goed was en of ik hulp nodig had. Het kostte mij werkelijk enige moeite hem ervan te overtuigen dat met mij alles in orde was en ik alles onder controle had. Maar het is goed dat er zulke mensen zijn.
Bij het verlaten van de laatste tunnel was het zowaar eventjes bijna droog. Ik besloot hier meteen gebruik van te maken door wat te gaan eten en stopte op een parkeerplaats. Daar stonden ook Nederlanders die mij kennelijk daarvoor waren gepasseerd en het vanaf dat moment over mij hadden. Toen ik een landgenoot bleek te zijn werd mij van alles aangeboden, van vervoer naar een plaats die ik wilde, tot het halen van de boodschappen die ik nodig had. Ook wilden ze eventueel een deel van de eigen voorraad aan mij afstaan. Ik heb het gehouden bij de aangeboden koffie. Maar het is toch een prettige gedachte dat je zo nodig op anderen een beroep kan doen.
Hierna heb ik het thuisfront gevraagd om een laatste update van de weersverwachting van de streek waar ik was. Binnen 10 minuten had ik antwoord. (Bedankt John!) Het zou nog een paar dagen zo blijven.
Het had geen zin om door te blijven rijden in deze omstandigheden. Ik wilde ook wat meer zien van de Lofoten dan de regen en besloot naar de eerste de beste camping te gaan. Ik koos de camping in Stokmarknes waarvoor ik eerst moest overvaren en ik de wind in de rug had als ik daar naartoe reed. Hij lag weliswaar de verkeerde kant op, maar dat maakte mij niet zoveel uit.
Op deze camping heb ik de dag dat ik aankwam en de dag daarop in een hutte doorgebracht omdat het te slecht was om naar buiten te gaan. De dag daarna regende het wat minder en besloot ik naar Svolver te gaan, een plaats ongeveer 60 km zuidelijker dan waar ik zat. Daar heb ik de VVV met een bezoek vereerd en mij laten voorlichten over alle safari's, outdooractiviteiten, (sport)visserij en leuke plaatsen op de Lofoten.
De walvissafari lag buiten mijn bereik omdat deze vanuit het uiterste noordelijkste puntje van de eilandengroep werd georganiseerd. Uiteindelijk is het gebleven bij een bezoek aan het plaatsje Henningsvaer. Een vissersdorpje dat in de authentieke staat verkeert als toen het werd gebouwd, maar ook nog steeds een vissersplaats is. Het toerisme komt op een volgende plaats.

Langzamerhand klaarde het weer op de Lofoten op. Sterker nog: het werden prachtige dagen en op de dag dat ik ondermeer een bezoek bracht aan dat vissersdorpje maakte ik meer foto's dan kilometers.
Het is lastig te omschrijven waarom ik de Lofoten zo mooi vind. Toen ik daar de eerste dag kwam viel mij meteen op dat het groener was dan waar ik vandaan kwam. Maar er zijn daarentegen minder bomen, maar wel meer soorten. Naast de eeuwige berk kwam ik daar de vlier en een wilgensoort tegen. Er zijn weilanden met paardenbloemen en 'boterbloemen', zoals wij die vroeger noemden. De watervalletjes monden rechtstreeks uit in zee. De zee zelf is vaak geheel omsloten en lijkt op een binnenmeer. Het landschap is op het ene moment erg heuvelachtig en vervolgens een stuk vlakker. De woeste en door de gletschers gepolijste rotsen, zowel op het land als in de zee. De fjorden die alle kanten op gaan. De visserdorpjes, de huisjes aan en boven het water op palen, de zogenaamde 'Rorbuer' die je kan huren. En altijd die eeuwige hoge bergen met sneeuw op de achtergrond. Het is voor mij de combinatie van dit alles die de Lofoten zo mooi maakt.

Toen ik uiteindelijk (en nog te snel naar mijn zin) in het zuidelijkste puntje was gekomen, ben ik overgevaren naar Bodo op het vasteland. Vanaf deze plaats heb ik de 'Kystriksveien' gevolgd. Een route van 650 km naar Steinkjer via wegnummer 17.
Het is een route waarbij je geen haast mag hebben. Enerzijds vanwege de hoogteverschillen en hellingspercentages, vergeleken waarbij de Cauberg soms een kleine jongen is, en anderzijds omdat je dagelijks hebt te maken met de veerponten. Het zijn deze veerponten die in belangrijke mate het tempo bepalen omdat ze volgens een dienstregeling varen en soms slechts om de 2 1/2 uur. Sommigen doen een uur over de overtocht.
Ik had mij niet georienteerd op de vertrektijden zodat ik niet het laatste uur zou worden gehinderd met de wetenschap dat ik de boot niet zou halen. Maar twee keer is het gebeurd dat bij nadering van de veerboot opeens veel verkeer uit tegenovergestelde richting kwam, ten teken dat er zojuist een veerboot was aangekomen.
De eerste keer zat ik er nog 2 km vandaan. Ik zette er extra vaart achter en kon met de laatste auto mee de veerboot op rijden. 1 minuut later vertrok de boot.
De tweede keer zat ik er nog zo'n 4 km vandaan toen het eerste verkeer mij tegemoet kwam. Dat zou een lange sprint worden, maar ik besloot om het te proberen. Volgas legde ik die kilometers af. In het laatste stuk zat nog een pittige klim en met verzuurde spieren kwam ik boven. Snel de jas dicht voor de afdeling en ja hoor: weer gelukt. Anderhalf uur later vertrok de boot.

Tijdens het rijden van deze route was het wisselvallig weer. Dus soms wat regen, dan de zon. Maar het belangrijkste was dat de temperatuur overdag over het algemeen boven de 14 graden bleef. Wat kan dat dan prettig zijn. Geen gedoe meer met de kleding.

Zowel op de Lofoten als op de route naar het zuiden kwam ik 'opeens' veel fietsers tegen. Relatief gezien dan. Vanaf de Noordkaap elke dag een enkele, en vanaf de Lofoten elk uur wel een fietser! Het is een aantrekkelijke route om via de kust naar het noorden te gaan en andersom.
De tegenliggers zijn welkome informatiebronnen. Vooral op de kustroute is het oppassen dat je op tijd een winkel bezoekt omdat er niet zoveel zijn. Zelfs in Lapland was het gemakkelijker om aan je eten te komen. Bovendien zijn de meesten al om 17.00 uur dicht en zaterdags nog eerder. Op zondag is alles gesloten. Ook de campings liggen op sommige trajecten erg ver van elkaar. Ik heb dan ook een nacht heerlijk aan de oever van een fjord gestaan, vlakbij een meeuwenkolonie.

Ook de fietsende Noren zijn welkome informatiebronnen. Sommigen zag ik dagen achter elkaar vanwege het oponthoud bij de veerboten. En van enkelen heb ik daardoor wel 3 keer afscheid genomen. Als ik met hen mijn route bespreek hoor ik van hen over alternatieven, over gesloten tunnels voor fietsers en hoe je deze het beste kan omzeilen en over bezienswaardigheden onderweg. Zo heb ik onderweg een bezoek gebracht aan Torghatten. Een berg die in de ijstijd is gevormd en waar toen een enorme tunnel in is ontstaan. De akoestiek in deze tunnel is fantastisch. Toen ik er was was een koor daar driestemmig aan het zingen. Prachtig.

Ook ben ik voor het einde van de kustroute op aanraden van een Noor de 720 gaan volgen, die naar de veerboot naar Trondheim leidt. Dat bespaarde mij het volgen van de drukke E6 naar deze stad.
Het bleek geen simpele route te zijn. Wel geweldig mooi, maar ook geweldig zwaar. Bovendien is deze landstreek geheel ingenomen door de agrarische sector en zijn er geen campings of andere overnachtigsmogelijkheden. Maar dat maakte mij niet uit. Het was een fantastische dag en ik ben doorgereden tot aan de veerboot en heb aan de overkant de camping genomen. Daar heb ik de 2e helft van de halve finale van Nederland gehoord via de Wereldradio.

Opvallend vond ik het dat ik de laatse weken maar sporadisch Nederlanders ben tegengekomen. Dit in tegenstelling tot onze zuiderburen die ik regelmatig sprak op de camping, op de veerboot of zomaar onderweg met de fiets of camper.
Nu ik in Trondheim ben ligt het opeens anders. De mini-campings zijn opeens groot en aan Nederlanders is hier geen gebrek.

Een contact met de Belgen zal mij nog even bijblijven. Ik had de tent bij een haven neergezet, op het grasveld onder de vuurtoren. Op de kampeerplaats stonden een aantal campers.
Er was een douche beschikbaar bij deze haven en deze was geinstalleerd achterin een gebouwtje. Om in deze douche te komen moest ik eerst door een gangetje en een klein kamertje van ca 2 - 3 meter, waarin een gezellig zitje stond.
In dit kamertje trof ik naast dit zitje 3 Belgen en een frituurpan aan. Ik ben nog nooit in een tropisch regenwoud geweest, maar ik denk dat de condities in dat kamertje met betrekking tot de temperatuur en de luchtvochtigheid daarmee overeenkwamen. Alleen de geur zal er iets anders zijn.
Het is altijd aardig om met Vlamingen te praten. Alleen had ik voor deze soms wat ondertiteling nodig. "Fijn dat we daar kunnen eten, want de camper gaat er zo naar ruiken. Ja, jammer dat er geen afzuiging is en het raam kan ook nauwelijks open".
Na nog wat informatie te hebben uitgewisseld over de bestemmingen en het weer ben ik de douche ingevlucht. Ik had van hen begrepen dat ze het noorden prefereerden boven het zuiden omdat ze niet zo van de warmte houden.
Na de verkwikkende douche heb ik via het regenwoud het gebouwtje snel verlaten. Toch deed de lucht in mijn kleren mij nog lang aan hen terugdeken.

Op de Lofoten heb ik mijn achterband vervangen omdat deze versleten was na ruim 6.000 km. Ik had uit voorzorg 2 opvouwbare buitenbanden bij mij. Voor de rest heb ik niet zoveel materiaal bij mij omdat er over het algemeen onderweg vrij gemakkelijk aan te komen is in Europa. Alleen voor de eerste opvang heb ik (nood)materiaal bij mij, zoals tyrips, wat boutjes en moertjes, een setje remblokjes (ik ben nu aan de 3e set bezig) en 2 rem- en versnellingskabels. En natuurlijk olie en poetsdoeken, voor het veelvuldige onderhoud aan derailleur en ketting.
Als gereedschap heb ik wat handige 'tools' bij mij waarmee ik alles kan los- en vastzetten wat er aan mijn fiets zit. Enkele binnenbanden en plakmiddelen completeren het geheel.

Dit was het voor deze keer. Ik denk dat het volgende verslag vanuit Denemarken wordt verzorgd.


Met vriendelijke groet,

Cor.

Zou ik bijna nog vergeten: Het wordt weer een beetje schemerig 's-nachts. Een maand lang heb ik dat niet gezien. Nog even doorfietsen en ik maak weer mee dat het 's-nachts donker is.