Litouwen en Letland

Beste mensen,

Wat leuk om de reacties te lezen die na de plaatsing van het vorige verslag "opeens" zijn verschenen. Zelfs een reactie van familie van de andere kant van de wereld.
Maar ondertussen ben ik in Riga, de hoofdstad van Letland, aangekomen. Litouwen is al weer verleden tijd voor mij.

Het fietsen door deze Baltische Staten was tijdens de voorbereidingen lastig om daar een beeld over te vormen. Er deden / doen hier verschillende verhalen over de ronde, varierend van 'valt wel mee' tot 'niet te fietsen'. Ik denk dat dit komt door de verwachtingen vooraf en welke eisen je zelf stelt aan bijvoorbeeld veiligheid en comfort.
Daar zijn zoal de 'gravelwegen'. Dat zijn op zich goede wegen, verhard met steenslag. Tot enkele decennia geleden waren dit ongeveer de enige soort wegen in deze landen, met uitzondering van de grote doorgaande wegen (A-wegen). Als de oneffenheden te groot worden gaat er een grote schaafmachine overheen en de weg ligt er weer bij zoals het hoort. Voor de lokale bewoners maakt het geen verschil of ze over asfalt of over gravel rijden. Het gaat in allebei de gevallen loeihard.
Ik was een keer getuige van een schaafprocedure van een gravelweg. Twee machines doen eerst de ene helft en aan het einde keren ze terug en doen de andere helft. Ze waren me de eerste keer al vooruit gegaan, zodat ik een heel eind links heb gefietst omdat het nieuwe gedeelte niet te berijden was. Als de gravel er na het schaven net ligt, moet het eerst worden vastgereden voordat het helemaal glad is en ik was de eerste achter de machines. Het werd voor mij lastig toen ik de machines weer tegen kwam. Toen was de hele weg gedaan en moest ik een aantal kilometers door vrij rul gravel fietsen.

Tijdens het fietsen probeer ik zoveel mogelijk gravelwegen te mijden, net zoals ik de A-wegen zoveel mogelijk links laat liggen. Dit veroorzaakt mede een wat zigzagpatroon tijdens mijn voortgang. Dat was in Polen al begonnen toen ik de zandwegen ging mijden.
Maar dat gezigzag werd ook veroorzaakt omdat ik bepaalde gedeeltes van het land wilde zien, bijvoorbeeld het natuurgebied ten noorden van de hoofdstad van Litouwen, Vilnius.
Al met al levert dit extra kilometers op. In de Baltische Staten had ik dit voorzien, maar in Polen niet. Daar was het gezigzag een verrassing voor me. Ik heb mij tijdens de rit afgevraagd wat ik met deze extra kilometers moet doen: meteen compenseren of uitsmeren over de rest van de tocht. Ik heb ervoor gekozen om - zo mogelijk - deze kilometers in dezelfde week te compenseren, met name omdat ik niet weet welke verrassingen me nog te wachten staan. Tot nu toe heb ik ruim 2.800 km gereden en dat zijn er aanmerkelijk meer dan ik had verwacht.

De veiligheid van het fietsen in de Baltische Staten is een verhaal apart. De bevolking is duidelijk niet gewend aan fietsers en het is doorlopend opletten geblazen. Ik rijd constant met een veiligheidsvest aan en op de wat drukkere wegen heb ik mijn spiegeltje constant in het oog om te zien wat er achter mij gebeurt.
Ik had mijn keus eerst laten vallen op het volgen van de B-wegen. Deze zijn momenteel ook geasfalteerd en heel goed te berijden. Er zijn echter B-wegen met bijna geen verkeer, maar ook B-wegen waar het een drukte van belang is.
Het verschil tussen de B-wegen en A-wegen is dat de A-wegen aanmerkelijk breder zijn en een zijstrook hebben van asfalt of gedeeltelijk gravel. Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat het in sommige gevallen veiliger is om voor de A-wegen te kiezen. Ook al raad ik het niemand aan om dit te doen.

Toch nog een regeltje aan het weer besteden. Statisch gezien heb ik de rest van dit jaar recht op mooi weer. Als ik mij realiseer hoeveel buien ik inmiddels, met name in Polen, over mij heen heb gehad, heb ik wellicht recht op meerdere jaren mooi weer vanaf heden.
Aangekomen in Litouwen heb ik die middag ook flink regen gehad, maar dat was de laatste echte regen die ik moest trotseren tijdens het fietsen. Het was tijdens die regen ongeveer 18 graden (ongekend warm tijdens deze rit), maar de volgende dag wees de thermometer al 25 graden aan en de twee dagen daarna tussen de 25 en de 30 (DERTIG!). Wat een enorm verschil en mijn lichaam moest hier erg aan wennen. Met name de eerste twee dagen gaf dat een lusteloos gevoel en ik heb dan ook vrij rustig gereden op die dagen. Maar toen ik eraan gewend was en het fietsen weer prima ging is gisterenmiddag abrubt weer een einde gekomen aan deze temperaturen middels een onweersbui.Gelukkig was ik toen net in Riga gearriveerd, dus dit is buiten mij om gebeurt.

De warmte had nog een effect, namelijk het teer in het asfalt smolt. Deze plakt aan de banden, vervolgens plakken steentjes aan de teer, waarop ik weer regelmatig de steentjes met een mesje zit te verwijderen uit de banden om te voorkomen dat deze de band op een gegeven moment lek prikken. Ik heb nog niet lek gereden tijdens deze tocht en op deze wijze probeer ik het in ieder geval niet in de hand te werken.

Maar om nog terug te komen op het einde van mijn vorige verslag. Ik was gebleven bij de boer in Polen waar ik 2 dagen ben gebleven.
De eerste dag van die dagen heb ik gevuld door het vorige verslag te schrijven en naar Suwalki te fietsen. Ik wilde de stad graag zien en boodschappen doen. Dat laatste ging vlot. De aankoop van de remblokjes voor mijn fiets en het boutje dat zijn gebroken collega moest vervangen, was bij de eerste winkel al gelukt. Tijdens het bezoek aan de supermarkt brak er een enorm noodweer los. Onweer en regen, precies zoals ik dat een paar dagen eerder had meegemaakt en toen ben gestopt. Nu zat ik in de supermarkt, gezellig een praatje te maken met de cassiere omdat er geen klanten meer kwamen.
Het was jammer dat het noodweer bijna de hele middag aanhield. Ik bleef natuurlijk niet in de supermarkt, maar buiten was het ook niet lekker. Een Poolse jongen, die ook aan het schuilen was, bracht enig vertier. Hij was aankomend leraar Engels en samen hebben we een uur lang gepraat over van alles en nog wat. Hij wilde mij graag de mooie punten van de stad tonen, maar zover is het helaas niet gekomen, omdat het noodweer aan bleef houden. Tenslotte ben ik in de regen terug naar de boer gefietst en zag onderweg de lage gedeeltes van de straten onder water staan.

De volgende dag heb ik eerst de fiets in orde gebracht: het boutje vervangen en de fiets schoon gemaakt, met name de ketting en derailleur. Het middagprogramma viel echter weer letterlijk in het water. Ik wilde de natuur in, maar de regen stak daar een stokje voor. Maar de e-reader bracht uitkomst. Voor het eerst las ik tijdens deze tocht een boek achter elkaar uit.

Woensdag, 19 mei 2010, vertrok ik bij de boer vandaan. Wel met enige spijt, want ik werd behoorlijk in de watten gelegd. Het was bijna genant wat ik als ontbijt kreeg. Het kon niet op, omelet, warme rookworst, gevulde eieren, allerlei soorten vleeswaren en kaas. Wat ik niet op kon, kon ik meenemen als lunch. Ook het diner was overigens heel goed verzorgd.

Na 30 km was ik in Litouwen aangekomen. Via de A4. Je verwacht dan een drukte, maar het tegendeel was waar. Ik was de enige aan de grens, samen met de douane.
Ik dacht dat het fietsen in Litouwen heel anders was, maar dat viel mee. Het moet gewoon door blijven trappen totdat je bent waar je wilt zijn.
Ik had mij al eerder voorgenomen om de A-wegen zoveel mogelijk te mijden vanwege de veiligheid. Dus ik sloeg zo snel mogelijk rechtsaf een B-weg op en reed via heel rustige de binnenwegen naar het noorden.
Omdat het zo lekker reed en omdat de heuvels in dat gedeelte van Litouwen meevielen, schoot ik flink op en besloot ik om camping De Harmonie aan te gaan doen. Het was alleen jammer dat de laatst 20 km van deze dag moest worden gevolgd op gravelwegen. Het is lastig om een beetje snelheid te houden en je zit constant zeer geconcentreerd te rijden om de beste gedeeltes van de weg op te zoeken.

Eenmaal aangekomen op De Harmonie bleek dit een heel mooie camping in de natuur te zijn. Wat een rust. Fietsers krijgen bij de Nederlandse eigenaar een voorkeursbehandeling. Ik hoefte de tent niet op te zetten, maar kon een hut / tuinhuis gebruiken. 's-Morgens heb ik 2 uur lang voor de hut gezeten en naar de stilte geluisterd.
De eigenaar van de camping was zeer geinteresseerd in mijn tocht. Hij bleek de coach te zijn van het nationale wielerteam van Litouwen en gaf mij wat fietstechnische tips, zoals de route die ik moest volgen. Hierop heb ik mijn route aangepast, zodat ik verzekerd was van asfaltwegen. Ik wilde namelijk een natuurgebied bezoeken, maar bleek daarvoor de verkeerde wegen te hebben uitgekozen. Als inwoner van Litouwen kon hij mij de goede route geven.

Na vertrek van de Harmonie heb ik de hoofdstad van Litouwen, Vilnius, bezocht. Een leuke en rustige stad die tot mijn verrassing alles uitstraalde van een Westerse stad. Ik weet niet wat ik precies had verwacht, maar ik vond het verrassend dat ik alles tegen kwam wat je ook in andere Europese hoofsteden tegenkomt. Op een terrasje heb ik wat gegeten en gedronken en het bedienend personeel sprak Engels. Alleen de prijzen zijn niet-Europees (laag).

Na overnachting op een camping heb ik de dag erop het natuurgebied doorkruist die op mijn verlanglijst stond. Een prachtige dag. Het was alleen heel zwaar fietsen, enerzijds door de constante hoogteverschillen, maar ook door de warmte die opeens kwam opzetten. Het werd die dag boven de 25 graden en geen regen! Ongekend.

Die dag besloot ik te overnachten in een pension of zo. Het was even zoeken, maar in de stad Zarasai vond ik een pension, gerund door een echtpaar dat alleen Litouws en Russisch sprak. De man was afkomstig uit de Oekraine.
Ik werd heel hartelijk ontvangen en meteen op de koffie uitgenodigd in het tuinhuis. De koffie bestond uit een schep snelfiltermaling in een kop en er warm water bij. Het is even wennen en wachten tot de drap weer op de bodem ligt na het roeren, vooral als je meteen hierop de 2e kop en de 3e kop krijgt voorgezet. Dan duurt het steeds langer voordat de drap is gezakt. Maar dit hoort erbij, evenals de enorme schaal koekjes en chocolaatjes, waarvan ik werd geacht hier constant van te eten.
De man en ik spraken dus voornamelijk met handen en voeten. Het is toch grappig te zien hoever je hiermee kan komen. Ter ondersteuning werden getallen en aantallen ingetoetst op de telefoons.
De man gebaarde dat hij wilde toosten. Ik voorzag al een fles Wodka op tafel, maar het werd Cognac van het merk Napoleon met twee borrelglaasje. De eerste toost was Litouwen / Nederland, de tweede 'Ajax' (het was voor een goed doel, dus heb ik maar meegedaan) de derde voor Inter Milan, die toen nog moest spelen en de vierde voor het volbrengen van mijn tocht. Toen ben ik gestopt, want anders had ik de rest van het verhaal niet meer geweten.
Op aanraden van de man heb ik vervolgens een restaurant bezocht. Ik kon deze niet direct vinden, maar gelukkig stonden 4 politieagenten elkaar bij te praten voor het politiebureau. Toen ik hen in mijn beste Engels vroeg naar het restaurant, stapten als 1 man, drie van hen tegelijk enkele stappen achteruit. De jongste bleef staan, verbaasd om zich heen kijkend. Dit soort humor komt dus overal voor. Maar de jongste gaf geen krimp. In zijn beste Engels heeft hij mij de straat gewezen (eerste links) en daarbij 5 keer - als enig woord - het woord 'yes' gebruikt.
De menukaart bestond voornamelijk uit zoetwatervis, vooral snoek is favoriet. Er zijn dan ook heel veel meren in deze omgeving. Ook bestond de menukaart voor meer dan de helft uit dranken.

De volgende dag ben ik Letland binnengereden. Ik was van plan om in de stad Daugavpils te pinnen en treinen te spotten. Het pinnen is gelukt, maar het spotten niet, wegens gebrek aan treinen. Tijdens het doorheen fietsen bleek mij dat het een heel mooie en moderne stad is.
Hierop ben ik richting Riga gefietst. Het plan was om via de zuidoever van de rivier de Daugava te gaan. Dat ging echter maar 15 km goed, want toen hield het asfalt op en kon ik eventueel verder over het gravel. Ik koos er voor om naar de noordoever te gaan en via de A6 naar Riga te gaan.
Deze weg bleek daar erg rustig te zijn. Ik reed vaak minuten lang alleen. Maar hoe meer ik Riga naderde, hoe drukker het werd.
Onderweg naar Riga heb ik 'wild' gecampeerd, met toestemming van de beheerder van een soort recreatieterrein aan een meer. Ik stond onderaan een skipiste. Ik had verwacht daar een camping aan te treffen, die ik had gevonden op een campingsite. Maar kennelijk heeft iemand in zijn camper daar de nacht doorgebracht en dit op de site aangegeven als zijnde een camping. De beheerder zei dat hij wel vaker meemaakte dat iemand daar een camping zoekt.

De volgende dag, gisteren, ben ik in alle vroegte vertrokken voor de laatste 130 km naar Riga. Deze dag en de dag daarvoor bleek erg zwaar fietsen te zijn. De wind kwam precies uit de richting waar ik naartoe ging en ik heb de hele ruim 220 km het gevoel gehad dat ik met flinke tegenwind op de Afsluitdijk aan het fietsen was.
Maar gisteren, aan het begin van de middag, was ik in Riga. Ik had 2 adressen van Hostels verzameld in mijn GPS, maar beide adressen bleken niet meer te kloppen. Een ervan bleek een braakliggend terrein te bevatten. Toen heb ik een hotelletje genomen nabij het spoorstation, waar ik straks naartoe ga. Daarna ga ik deze voormalige Hanzestad verder bezoeken.
Overigens kwam ik tijdens een eerste wandeling door de binnenstad beide Hostels toch tegen, alleen op andere adressen.

Zo, dit zijn zo weer mijn ervaringen. De volgende keer ga ik weer verder.

Met vriendelijke groet,

Cor.