Denemarken - Duitsland - Nederland - Weer thuis

Beste mensen,

Laat ik dit keer het verhaal starten aan het einde: Ik ben weer thuis. En wat een thuiskomst! Lies kwam mij 4 km van huis tegemoet fietsen en eenmaal in de straat aangekomen bleken de buren mij op te wachten en de straat versierd te zijn met vlaggen, slingers, ballonnen, een spandoek en het bord 'Welkom thuis' en ik kreeg van de buren een prachtig boeket bloemen in handen gedrukt. Beste buren: hartelijk bedankt voor deze ontvangst. Ik was - en ben nog steeds - hiervan onder de indruk. Ook ben ik onder de indruk van het intervieuw dat mij kort daarna werd afgenomen door een medewerker van de Westlandse Omroepstichting en van de welkomstkaarten die toen al waren binnengekomen en voor mij klaar lagen. En de dag na mijn thuiskomst leek het wel de zoete inval bij mij thuis.

Eenmaal samen met het gezin was het etenstijd. Er bleek uitgebreid overleg te zijn geweest wat het menu die dag zou zijn en de uiteindelijk keuze was nieuwe aardappels en groente uit eigen tuin, aangevuld met een gehaktbal. Het klinkt erg gewoontjes, maar voor mij was dit een waar feestdiner na 3 maanden afwezigheid thuis. En natuurlijk smaakte het extra goed omdat we na die tijd als gezin ook weer met z'n allen aan tafel zaten.

Dit gebeurde allemaal afgelopen zaterdagmiddag, 31 juli 2010 aan het einde van de middag. Het voelt toch een beetje vreemd aan om na 3 maanden fietsen weer gewoon thuis te zijn. Nu hoef ik geen plannen meer te maken voor de volgende dag en hoef ik niet meer na de denken over de dagelijkse boodschappen.
Maar gelukkig kan ik de tijd nemen om te wennen aan deze situatie, want de maandag na mijn thuiskomst begint mijn vakantie. Lies heeft onze bestemming uitgezocht en ik hoef alleen maar de komende dagen de caravan op te halen, in orde te brengen en naar de bestemming te sturen. Ik heb er zin in. Ik ben echt aan vakantie toe.

Maar ik ben jullie ook nog het verslag schuldig over mijn laatste traject.
Afgelopen maandag heb ik na een hartelijk afscheid van mijn Deense familie koers gezet naar het zuiden. Ik heb overwogen om langs de Noordzeekust te rijden, als vervolg op het laatste afgesloten traject in Noorwegen. Maar dat heb ik niet gedaan omdat ik vond dat ik afgelopen tijd wel genoeg kust heb gezien. Ik heb de Jutlandfietsroute gevolgd in tegengestelde (zuidelijke) richting.
De Jutlandfietsroute is een langeafstandsfietsroute tussen Emmen en het noorden van Jutland en deze loopt bijna langs de voordeur van mijn broer en schoonzus. Hij is gebaseerd op een stelsel van heel oude handelswegen en voert over de hoogste delen van Jutland. Ondermeer werden over deze wegen in vroeger tijden koeien vanuit Jutland naar het zuiden geleid, waaronder naar Nederland. Heel veel wegen in deze route heten dan ook 'Ossenweg' of iets dat daarmee verband houdt.
De 'ossenwegen' lopen door in het noorden van Duitsland tot aan de Elbe. Er moeten heel wat koeien en ander vee zijn gepasseerd over deze wegen want deze handelsroute heeft eeuwenlang bestaan en had als voornaamste doel om de grote steden van ondermeer vlees te voorzien. Dat is ook de reden dat op deze route nogal wat overnachtingsmogelijkheden, de vroegere herbergen, zijn. In Denemarken zijn deze 'kro' genaamd en in Duitsland 'Gasthof' of gewoon 'Hotel'.
Ofschoon ik deze route naar mijn familie in Denemarken al meerdere malen heb gefietst, rijd ik hem nog steeds met veel plezier. Het hele traject is verkeersluw en landschappelijk erg mooi.

Bij mijn vertrek in Denemarken luidde de weersverwachting dat het gedurende de tweede helft van de week minder goed weer zou zijn. Daarom heb ik ervoor gekozen om op maandag en dinsdag zo ver mogelijk te fietsen zodat ik het daarna wat rustiger aan kon doen. Dinsdagavond stak ik bij Gluckstadt de Elbe over en op de camping een paar kilometer verder stond de teller van die twee dagen op precies 400 km. Op woendag reed ik 150 km en toen had ik nog 400 km te gaan en die heb ik netjes verdeeld over de laatste 3 dagen.
Het grappige is dat ik met name op vrijdag het idee had dat ik niet veel te doen had die dag. Want ruim 130 km fietsen op vlak land is niet te vergelijken met een traject van die lengte in Noorwegen, ondanks de tegenwind. Ik had die dag geen haast om te starten, stopte overal en bezocht een bakker en een supermarkt. En toen gebeurde het dat ik op een gegeven moment, ver na het middaguur ergens in Drenthe de kilometerteller raadpleegde en tot mijn verbazing zag dat ik een hele ochtend en een stuk van de middag had gedaan over 45 kilometer. Toen moest ik mijzelf toch wel ernstig vermanen om te voorkomen dat ik pas ergens in de avond voldoende kilometers op de teller had staan.

Zoals was voorspeld regende het woensdag behoorlijk. Het werd in de loop van de middag droog.
De dag ervoor had ik in het noorden van Duitsland door bossen met loofbomen gefietst en geconstateerd dat van alle loofbomen de kastanjes in de herfstkleuren stonden. Je haalde ze er zo tussenuit. Sommige waren zelfs de bladeren aan het verliezen, een teken dat daar een ernstig watertekort heerst. De kanstanje is kennelijk een boom die daar eerder gevoelig voor is dan andere boomsoorten. Om die reden had het van mij nog wel een paar dagen langer mogen regenen. De natuur heeft het hard nodig.
Het was overigens voor mij, na alle regen die ik de weken ervoor had gehad, een vreemde gewaarwording dat vanaf het midden van Jutland de boeren de gewassen aan het beregenen waren ten teken van droogte.

Het gebied tussen de Elbe en de Weser is agrarisch en vrij vlak. De hoogtes stellen nauwelijks wat voor en zijn te vergelijken met de Hondsrug in Drenthe. Over de hele afstand van de route tussen deze rivieren, ongeveer 90 km, ruikt het naar boerderij.

De Nederlandse kant van de Weser, Emsland, is een hoogveengebied en heeft ook een agrarische bestemming, maar er wordt ook veen afgegraven, voornamelijk ten behoeve van de productie van turfmolm. Het viel mij op dat in dit gebied veel boomkwekerijen zijn. Soms waande ik mij in Boskoop.

Eenmaal in Nederland aangekomen volgde ik mijn eigen route dwars door Drenthe. Bij Zwolle koos ik een route over de Veluwezoom zodat ik op zaterdagmorgen in Leusden bij mijn zus en zwager langs kon gaan voor een kop koffie met echte appeltaart (de eerste die ik sinds 3 maanden weer proefde). Vanaf Leusden kreeg ik gezelschap van Gerard Hazebroek die met mij meefietste tot Waddinxveen. Sinds de Kystriksveien was dit de eerste keer dat ik niet alleen reed. Heel leuk en we hebben veel kunnen bijpraten.

Tijdens de hele reis heb ik op de adressen waar ik heb overnacht om een stempel gevraagd voor mijn toerboekje, die ik speciaal voor deze reis had aangepast. Dit leverde meestal geen probleem op en na enkele seconden stond de stempel van de camping of waar ik ook was op de gevraagde plaats. Zelfs mijn broer blijkt een stempel te hebben. Soms leverde de vraag wel een probleem op omdat degene aan wie ik het vroeg geen idee had waar het voor was en de verantwoording niet aandurfde om 'zomaar' een stempel te plaatsen. Ook begon na mijn vraag nogal eens een verwoede maar vergeefse zoektocht naar 'de stempel', die, nadat alle laden en kasten een keer geopend en gesloten waren, zoek bleek te zijn. Op andere adressen deden ze minder moeite en kreeg ik meteen te horen dat ze geen stempel hadden. Op die dagen schreef ik zelf in het boekje waar ik had overnacht. Dit boekje is nu een leuk document geworden.

Bij elkaar heb ik 9.653 km gefietst en ongeveer 2.500 foto's gemaakt. De meeste foto's zijn landschapsfoto's, waarvan ik mij nu zit af te vragen hoe ik die ga presenteren zonder dat het na de 10e foto saai gaat worden.

Wat materiaal en uitrusting betreft heb ik alles gebruikt wat ik bij mij had. Soms vaker dan ik had gedacht. Zo zijn mijn (bij vertrek nieuwe) overschoenen helemaal versleten. Mijn tent heeft het einde van de reis op het nippertje gehaald. Het was geen nieuwe tent, maar wel goed en degelijk en bovendien heel praktisch in het gebruik. Maar tijdens de laatste weken, in de periode dat ik hem nauwelijks droog kon krijgen, begon hij tekenen van verval te vertonen. Dus tijd om afscheid van hem te nemen.
Verder heb ik geen problemen ondervonden. Er is een koplamp afgebroken omdat een tas erachter bleef haken en de verlichting in de GPS bleek het op een gegeven moment niet meer te doen. Dit is allemaal te overzien en te herstellen.

Onderweg was het totale gewicht van mijn bagage veelvuldig onderwerp van gesprek. Ik heb nooit gewogen wat dat is en ben er ook niet benieuwd naar. Er zijn allemaal theorieen wat het gewicht mag zijn en er worden op allerlei sites gewichten genoemd. Maar volgens mij is dat meer theorie dan praktijk. Voor een reis naar het noorden van 3 maanden zijn bepaalde zaken onontbeerlijk, dus die had ik bij mij. Het enige waarbij ik bewust voor extra 'luxe' (dus gewicht) heb gekozen is de tent en het zelfopblaasbare matras. De tent is een tweepersoonstent zodat ik de bagage erin kon laten staan als ik er zelf in kroop. Dat wat heel praktisch, vooral tijdens het slechte weer. Menigmaal heb ik andere fietsers de bagage eerst buiten zien zetten voordat ze hun tentje aantrokken.

Hiermee is een einde gekomen aan de verslaglegging van mijn fietstocht. Ik wilde onderweg elke keer een zo'n volledig mogelijk verslag schrijven om ook voor mijzelf, naast mijn dagelijkse schriftelijke verslag, een naslagwerk te creeren. Maar er zijn veel onderwerpen niet aan de orde gekomen. Niet aan de orde gekomen omdat anders de verslagen te langdradig zouden worden of omdat ik geen tijd meer had om uitgebreider verslag te doen.
'Geen tijd' komt wellicht wat vreemd over, gezien de tijd dat ik weg was. Maar het was soms best lastig om internet te vinden en als ik eenmaal achter de computer zat was het zaak om snel te schrijven omdat er over het algemeen een tijdslimiet aan het gebruik van internet was verbonden. Alle verslagen zijn dan ook onder tijdsdruk tot stand gekomen, met uitzondering van de vorige, die ik bij mijn familie heb gemaakt, en deze. Sommige verslagen heb ik niet eens doorgelezen voordat ik ze na het schrijven publiceerde, zodat ik mij later zat af te vragen of ik bepaalde zaken wel goed had verwoord.

Er zijn ook onderwerpen niet aan de orde gekomen omdat deze nauwelijks het vermelden waard waren. Althans, dat denk ik. Voor mijzelf waren veel van die zaken de krenten in de pap van deze reis. Krenten, waar ik later met genoegen aan terugdacht en nog steeds aan terugdenk. Ik denk dan ondermeer aan de visser op een camping in Polen met wie ik in gesprek raakte en vervolgens samen een biertje haalde. Aan de peuter die ik van de autoweg haalde terwijl zijn ouders hem een stuk verder aan de waterkant aan het zoeken waren. Aan de jonge ober in Polen met wie het verbazend goed klikte en die - ondanks de taalbarriere - meteen begreep wat ik bedoelde. Aan een bepaalde soort vogels in Finland die hetzelfde kabaal maken als een parkiet. Aan de lelietjes van dalen waar de bossen in de Baltische Staten en in het zuiden van Finland vol mee staan. Aan het rendiermos, waar ik geen foto van heb gemaakt. Aan de uitgestrekte moerassen in Lapland. Aan het feit dat de berk noordelijker groeit dan de naaldboom, terwijl ik ooit op school anders heb geleerd. Aan de Japanners in een hotel in Lapland die tijdens het ontbijt meer foto's maakten dan ik in een hele week. Aan de narcissen en tulpen die in het hoge noorden in juli in bloei staan. Aan de marathonloper die met een constante snelheid van 16 1/2 km per uur vele kilometers met mij is meegelopen omdat hij geinteresseerd was in mijn tocht en ook nog in staat was te blijven praten. Aan de Noordkaapfietsers die lieten blijken graag gebruik te maken van mijn visie en adviezen. Aan de voortdurende strijd om - vooral - tijdens de kou voldoende calorieen binnen te krijgen. Aan de Nederlanders die als belangrijkste gespreksonderwerp het ontberen van sateliettelevisie hadden omdat deze boven de poolcirkel lastig te ontvangen is. Aan de buurman op de camping die 's-morgens aan mij vroeg of hij mij een tas koffie mocht serveren en waarbij ik ook kon aangeven of ik de koffie straf of minder straf wilde hebben. Aan de overige leuke ontmoetingen op de campings, in de hostels en onderweg en de gesprekken die daaruit volgden. Aan de Franse fietsers die mij eerst niet zagen zitten, totdat ik een shirt van de randonneurstocht Parijs-Brest-Parijs aan had toen ik vertrok. Aan de elanden, die ik uiteindelijk toch nog heb gezien. Aan het uitgangspunt dat ik elke dag even fris aan de dagtocht diende te beginnen als de dag ervoor. Aan het Noorse echtpaar van wie ik 3 keer afscheid had genomen en die ik meer dan twee weken later op mijn laatste dag in Noorwegen vlakbij Kristiansand weer ontmoette toen we elkaar tegemoet fietsten op een fietspad dat we maar enkele kilometers gezamelijk gebruikten. Aan......... ik kan zo nog wel even doorgaan. Dit zijn zomaar wat dingen die mij nu al schrijvend te binnen schieten maar geen volledige lijst vormen. Komende tijd ga ik deze onderwerpen inventariseren om ervoor te zorgen dat ze niet verloren gaan.

De vraag zal ongetwijfeld komen of ik mijn doelstelling heb gehaald. Ik kan hier volmondig 'ja' op zeggen. Ik heb de route gereden die ik graag wilde rijden en heb gezien wat er onderweg was te zien. Ik heb het veelvuldige slechte weer en de wind die bijna voortdurend uit de verkeerde hoek kwam als lastig ervaren, maar meer niet. Ik had heel veel aan mijn randonneursachtergrond waarbij ik afgelopen jaren door grote en dagenlange fysieke inspanningen veel over mijzelf en mijn lichaam heb geleerd en hoe ik het beste om kan gaan in bepaalde situaties. Deze kennis en ervaring kwam buitengewoon goed van pas, vooral tijdens de langdurige kou, in combinatie met de harde tegenwind.
Er zijn door de omstandigheden ook zaken geweest waar ik niet aan toe ben gekomen, zoals het rijden van een nachtrit in Lapland. Ik had gedacht om dit daar te doen omdat ik dan de middernachtzon in het noorden kon zien staan. Daarnaast zie je 's-nachts meer dieren dan overdag. Maar deze rit is niet doorgegaan vanwege de kou en de harde noorderwind, waardoor ik het rijden van deze extra rit in dat stadium van de totale reis niet verantwoord vond. Bovendien zat de middernachtzon gedurende die periode achter de wolken.

Wat mij ondermeer is opgevallen is dat elk land waar ik doorheen kwam 'westers' is en dat dezelfde producten in de supermarkten liggen als in Nederland, behalve de echt Nederlandse producten, zoals boerenkool en hagelslag, maar weer aangevuld met de producten van het land zelf. Ik kwam dezelfde merknamen tegen, ook in de Baltische Staten. Het enige lastige was de tekst op het etiket, maar als je door hebt wat er staat is het doen van inkopen nergens een probleem.
Ook rijden in alle landen dezelfde auto's. Alleen in Polen kwam ik nog (oude) streekbussen tegen met een voor mij onbekende herkomst en die ik heuvelopwaarts bijna bij kon houden.
Het openbaar vervoer over het water in Noorwegen is voor een deel in handen van een streekvervoerder die ook in Nederland bekend is. Ik kwam in andere landen ook bussen tegen van dezelfde maatschappij. Europa wordt steeds kleiner.
In elke grote stad, ongeacht in welk land, zijn winkels van bedrijven die ook in Nederland voorkomen. In Rovaniemi zag ik een opticien met een naam op de gevel waarvan ik dacht dat die alleen in Nederland bestond.

Het laatste woord is voor mijn gezin.
Deze reis had ik nooit kunnen volbrengen zonder de volledige medewerking van 'het thuisfront': Mijn vrouw Lies en Remco, Annemarie en John. Het was al die tijd een prettige gedachte dat zij in gedachten met mij meereisden en ik hen op elk moment kon bellen als dat wenselijk was. Tijdens de regelmatige telefoontjes werd ik geinformeerd over de gang van zaken thuis en dit leidde er in ieder geval niet toe dat ik mij ergens zorgen over hoefde te gaan maken. Ik kon dan ook gedurende de hele reis mijn volledige aandacht richten op het verloop van de reis. Hier wil ik hen dan ook hartelijk voor bedanken.

Met vriendelijke groet,

Cor.